Goden werpen klos
met dertien wikkels ver weg
van zich af tot in
een diepte die aarde heet
vergeten symbolen uit
oer geboren zijn
in en uit gedraaid tot een
eindeloze hoop
zon, maan en sterren schijnen
tot voorbij de eeuwigheid
Goden werpen klos
met dertien wikkels ver weg
van zich af tot in
een diepte die aarde heet
vergeten symbolen uit
oer geboren zijn
in en uit gedraaid tot een
eindeloze hoop
zon, maan en sterren schijnen
tot voorbij de eeuwigheid
Samen werpen wij
een blik op negen maanden
later in gister
geworpen misverstanden
uit angst en pijn geboren
Alleen sta ik daar
aan de randstedelijke
afgrond vol waanzin
rechtzinnig omarm ik
stil mijn levensverdrietjes
De opoffering
het laten bespelen
van vurige verlangens
naar vrede
geluk
gezondheid
overvloed
aan levenslust
voorzieningen
inspiratie
kom met het vuur
vul vliegende bezemstelen
vervulde en gevulde magen
vragen en antwoorden
voorbij
Liever de liefde
zachte strelingen
over stralingen
bepalen de lust
Liever de liefde
overvoerd in verdriet
over bepalingen
uit waanzin ontstaan
onder de maan
bovenlangs zon
bewerken sterren
het planetarium
in ongekende
schoonheid
liever de schoonheid
buitenom alle tijd
binnenlangs alle gevoel
Uit de serie: psychopathie geïnspireerd door nieuwsitems
Zwijg
generaties
zwijgen
spreek
verwoord
verbeeld
zwijgend spreken
en doen verstaan
omgaan met
verraad
verstoord
vertrouwen
zwijg
generaties
onderdrukking
Kerk
Priester
Jood
Rabijn
Moslim
Imam
Het volk
Imperia
De ruggengraat
praat over eigen kracht
over niet verpieteren
over eigen verantwoordelijkheid
meebuigen met de wind
het kind met het badwater
weg voelen stromen
je spreekt over liefdevolle organisaties
terwijl de psychopathische liefde gelijk
de haan al vele malen koning kraaide
je zegt, jij hoort als eerste excuses als dat zo is
… duikt weg als het dichterbij komt.
Je verdiept je niet in de tegenstrijdige
steeds strenger wordende regels
voor een schijnbaar boze toverheks
de prooi van de onzichtbare
onherkenbare wolven
in schaapskleding
en je wilt het niet zien
omdat het zo verdomd ongelooflijk
zwaar is
dan moet je je uitspreken
en breken met laten ontstaan
gaan staan voor de waarden
of is het soms toch waar
dat jij zelf een stille witte wolf bent?
Deel II
Een witte wolf
zonder het lef
om het wezen
te benoemen …
en echt te zeggen
waar het op staat
want dat gesprek is laat
tot nooit op gang gekomen
aanspreken zonder accepteren dat er ruggengraat
wordt gevraagd, als je daar ook echt voor staat.
Geen leiding
geen sturing
alleen vanuit
het individu
het kan
als er slechts
bewustzijn
heelheid is
als we elkaar gunnen
de ander in de waarde laten
roddel verbannen
en de gunfactor versterken
die is er niet
en blijkbaar
nooit geweest.
Ik verklaar u ten dode opgeschreven en begraaf u met respect!
Uit de serie: psychopathie, in dit geval de psychopathische organisatie
O lieve mensenkinderen
in het land der blinden
is éénoog koning
woningen te over
onder het lover
van de treurwilg.
Jouw handelen raakt mij
zet krassen op mijn ziel
dit handelen is jouw Karma
ik reinig mijn Darma
wel zonder jou.
O lieve mensenkinderen
onwetendheid is je vergeven
ziende de nuances
en de weigering te zien
is wellicht dodelijk.
Leven is dodelijk
dood is van alles
in de leegte
Dood is loslaten
doorwadend de oceaan
van verwarring
verdriet
afscheid
afscheid
vraagt tijd
en de hoeksteen
is het leven
in drie-een-heid
zalvend spreekt ze
het is voor je eigen bestwil
dat we je verstoten en negeren
zalvend haven je
universele hemelen omdat
de argumenten loos zijn
gevangen in de gedachte
dat voelen elk antwoord geeft
weeft het web van leugens
zich als net rondom het karma
gevangen in de gedachte
dat het universum jou leidt
wordt je misleid door psychopaten
die je in de waan laten
dat de trigger van alle pijnen
zal verdwijnen als zij vertrokken is
intussen berokken je zoveel schade
die je nopen tot afstand uit ongemak
zalvend spreekt ze
het is voor je eigen bestwil
dat we je verstoten en negeren
en je laat haar in de waan dat je naast haar wilde staan
Bijna raken zij
de tederheid
ongekende dromen
woedende onderstromen
eindeloze pijnpunten
als pijl op de (regen)boog
Aldus raken zij
de tederheid
ongekende schoonheid
verstillende onderstromen
eindeloze strelingen
als stip op de horizon.
Droomtijden en meer
het gevangen houden van
de mensheid om geld
gewin boven de liefde
doodde generaties hoop
Liefde en passie
dansen een macabere
speeldoos in leegte
tot een eindeloos spel
tussen man en vrouw in ons
in een schamele
tel vertellen verlegen
mensen verhalen
over andere staten
ver weg van ons Nederland
zoekend naar woorden
taal overwonnen gemis
van geliefden daar
uit ver gekomen dromen
stappen naar overmorgen
Zeven nachtmerries
uit de graven opgestaan
boeken een thuisreis
naar de diepste bronnen daar
onder de oppervlakte
Leef de liefde nu
het kan en antwoord zoekt
De waanzinnige woorden
van een psychopathisch systeem
gebouwen van leem
storten schandalig traag in
nine-eleven inzichtelijk
omgeven door dichterlijk
relativerende humor
de pijn is
het weten straalt
Jij die mij ziet als
mensenkind vol licht en pijn
laat spiegelen in
oppervlakte wateren
uit parelmoeren lichtschijn
Dans vrouwe
omarm het leven
water dat stroomde
aan kwam stormen
door wilde wolken
uitgestort
op een dankbare
aarde
Dans vrouwe
omarm het leven
water dat vloeibaar
binnen en buiten ons
wegen zoekt door
cellulose
heen transformeert
tot lucht
Dans vrouwe
wakker het vuur
van liefde en vertrouwen
in een wilde
passionele golf
in ons aan.
Speel met het gewoon
een toon hervat in zichzelf
uit frisse hemel
kinderen verhinderen
zwaar zwetende ratio
laat je eigen kind
een weg zoeken naar je hart
de zang herleven
die diep in jouw verborgen
zoekt naar nieuwe horizonnen
Waardige hoofden
geloven dat weten al
wat bestaansrecht heeft
vergeten de ademtocht
die leven wil bezielen
Een kind rolt de wol
tot de rand van een bak
pakt het aan en zegt:
Kijk mam, streepjesstippelwol!
Een woord geboren
uit kinderlijke blijdschap
een mooie taalgrap
gedeeld met mama, oma
en een vreemde mevrouw …
dinsdagmiddag
bij de Wibra
Het geluid van egels
vernomen op een avond
vol zwoele warmte
kikkers in de garage
laten zich opsluiten tot
de woensdagmorgen
vrouwe eclesia een
deur naar buiten vast
zet aan een buitenmuur die
verkoelend nat donker kleurt
Waar we verlangen
naar koele bewegingen
in een rivierbedding
gevuld met regenwater
later in bescheidenheid
zal het zich herstellen
de adelaars vertellen
dat de aarde
de natuur
zich herstelt
altijd
met
of
zonder mensheid.
Een illusie speelt
met mensenlevens doorheen
een wandelpad hier
ondermaans en zongestraald
helemaal voor ons alleen
In wilde gewesten
denderen dravende
paarden door prairiegras
In verre gewesten
leven natuurvolkeren
alsof westerse witten verheven
zijn boven alle wetten der natuur
in pure overmoed en verwatte
wetenschap die de mystiek
verloren is
we grappen wat
herkennen en de dolle grollen
verpakken onze onmacht
ik speel, schrijf en deel
gevoelens en gedachten
of ik je nu verveel of plezier
ik ben nu eenmaal hier
Kikker sloop traag mee
in het donker van de avond
bracht bezinning mee
met twee trommelslagen dwaalde
kikker in waterspiegels
Dolend met orka
dolfijnen, wasberen ziet
het verhaal er uit
als nieuwe kennis gebracht
visioenen uit mythen
Zo spelend en bewegend
in een schroeiende zomerzon
verlangen naar water tuin
ook ik speel op deze bazuin
golfstromen uit liefdesdromen
illusies en verlopen conclusies
heer en meester over groot geld
leven langzaam uitgesteld
afgepeld, doorgezaagd, aangeklaagd
“Wie kan de aarde of haar lucht bezitten?”
we klitten aan waarden uit leegte
toch zitten we zo vast in deze herrie
de merrie met haar witte hoorn
staat in vele kinderdromen nog op
ik teken de golfstroom een droom
onbewust omhoog gereisd
Zo de natuurlijke cyclus
verloren is gegaan aan een
elektronisch nep bestaan
nieuws zwaar gecensureerd
jongleert het leven
in de schaduw van de haat
wantrouwen en verloren
wijsheden
Zoekend naar balans
in een leven vol regen
uit dorre aarde
voortgekomen uit minder
dan enig begrip ons biedt
Als wolkenkinderen
het water vol gif
uit gemtrails niet afgeven
sterven we om het even
als levende mensen
met huid en haar uit
Als wolkenkinderen
hun zuivere manna delen
helen we de wonden
van generaties overgeleverde
overlevingsdrang
de zang van de vogels
blijft uit in dorre takken
zoeken zij schaduw
gelijk wij
schaduw zoeken
in menselijke vertwijfeling
ik zing
leef
dankbaar
voor de oogst
aan kruiden
liters sap en gelei
staan op rij
op mijn aanrecht