Dag lieve morgen
je kust me in schemering
wakker uit de nacht
mijn leven hongert naar dat
wat nu even niet mag:
vrienden
huidcontact
omhelzingen
de pijn in elke vezel
een ogenblik verstikt
in levenslust en -pijn
ik warm mij, een zon
achter huizenhoge muur
puur verslagen hoop
Dag lieve morgen
je raakt de verwondering
om al wat is, was
de pijn in elke vezel
gevoel gered met messen
melkwitte armen
Dit gedicht verwoord een gevoel om een stem geven aan hen, die deze pijn niet kunnen verwoorden …
Ik merk in reacties dat mensen dit gevoel herkennen bij zichzelf of anderen …
Weet dat je niet alleen bent in de pijn die deze basale levensbehoefte, waar je geen gehoor aan mag geven, tenzij binnen je gezin, je brengt.
Alleen met jezelf, in een gezin, of in een woning, of in een Huis … dit is voor velen ziekmakend en mensonterend.