beangstigend
zegt hij
mensen veraf
en naderbij
communicatie
vol eliminatie
van gezichten
maakt het leven
nog lastiger met de ander
hier verandert geen
gewoonte aan…
hoe kan ik hiermee omgaan?
ik dagdroom en droom
van de tijd voor deze crisis
Jezus wat is het leven waard
als je niets meer ervaart
van mede menselijke communicatie …
het is een dreigende sensatie …
rechtvaardigheid
in deze zwarte tijd
waar haat en nijd
zacht straalt de moeder
van alle leven
doordringt plaatstaal
van AI die mensen overneemt
rechtvaardigheid
in deze zwarte tijd
waar liefde ondergronds …
de stille zwijgende meerderheid
die de tijd uitzit en hard werkt …
onzichtbaar
voor de wetende
aanraakbaar in de vijfde dimensie
Dan nog meer laten
in gesprek met de wind
de hemel
water sprankelt in de zon
waarmee het leven begint
en ik niet meer zwijg
ooit onderdrukt
tot het moment van bevrijding
gevangenschap
bevrijding
gevangenschap
bevrijding
gevangenschap
bevrijding
Dan nog meer laten
in gesprek met de elementen
en mijn hart
ruimte
vrijheid
openheid
landen
in het Zelf
.
.
Langzaam de bevrijding
van zoveel stress in lijf en leden
het opstaan en stilstaan
bij het gevoel van het zelf
hervinden en zon en licht
weer kunnen zien, misschien
nog aarzelend
er is nog zoveel los te laten
hart en ziel in gesprek
met lijf en leden
duizenden facetten pijn
verdriet en tranen
ze banen zich een weg
via hart, armen en handen
water neem op
laat het stromen
langzaam de bevrijding
weer kunnen staan
de wind voelen
de zon zien
langzaam heel langzaam
laten en ontvangen
En de boosheid
onmacht
stampend
laten
boven water
loslaten
af laten gaan
stromend
waar voeding
en woede
wegen zoeken
boeken herschrijven
en de boosheid
onmacht
stampend
laten
handen tot vuisten
knuisten wit-rood
de dood spookt rond
het leven vecht
zich open
het kind
de mens
gezien
gehoord
zoveel pijn
angst, verstarring
eindeloze verwarring
duizend tranen
banen zich een weg
naar buiten
gebalde vuisten
verstrakte kaken
beenderen vol duister
merg verteert door
zoveel pijn en verdriet
geen mens die het ziet
kan zien
wil zien
dan opent de grootmoeder
Haar Hart voor het kind
dat zich huilend in een hoekje
verborgen
diep verstopt bevindt
ze beweegt de pijn uit haar botten
geeft het met elke kramp en beweging
ruimte
…
tot ze samen kunnen staan
…
…
haar armen
om mij heen
licht verscheen
en verschijnt
het duister
verborgen
in versteende harten
-smelt het ijs-
prijs mij gelukkig
dat stromen
met dromen
vermengen
dat nog
de zon en maan schijnen
traag verdwijnen zij
voor onze ogen
verschraalt door honderden
dodelijke stralen
uit moordwerktuigen
haar armen
om ons heen
licht verscheen
en verschijnt
Laat ons spelen
reanimeren
wat het verleerde
omgekeerd kind
…
…
…
laat ons weven
mediteren waar
het omgekeerde
onzichtbare schoonheid
…
…
…
we spiegelen en draaien
dragen en ontkrachten
.
kan niet wachten op het …
laat me zien, een glimp …
van het werk in recht uit averecht
./.
Kunstwerk van eigen hand: Scheppingskracht, is te koop
als waarheid
en leugen
in begrippen gemengd
als niets meer helder
zeker en duidelijk is
als liefde, vernieling is
als vrede, moorden is
als wijsheid, leugen is
adem mij open
troost mijn ziel
vraag me niet
draag me slechts
mee in jouw armen
als ik niet meer kan
vraag me niet
daag me uit
om te huilen met
jouw armen om mij heen
alleen
zo
alleen
waar
kan ik
heen …
het kind dat gemerkt
door het vragenderwijs
welke een giga-prijs
heeft gevraagd
zorgend
waarborgen
waanzin
besproken
als spoken
uiteen geslagen
gevulde magen
gelaten dagen
vraag me niet
draag me maar
omhels mij zachtjes
als ik niet meer kan
De stilte
.
.
.
waanzin
.
een kind
zo depressief
.
een moeder
als een kloek
.
verstikkend soms
in en
.
uit
wanhoop
.
.
.
op de rand
van de afgrond
een stille schreeuw …
…
…
…
een dikke muur
puur omdat niet nog
niet nog
niet
een
keer
een druppel pijn
of zout
…
…
…
een druppel
erbij
is teveel
.
en dan doe je het
voortaan alleen
.
zo was ik ook
toen
ik 15 was.
De keus
om kinderen
niet mee te geven
wat ik in mijn rugzak …
…
…
…
dat gemis
van kinderen
kleinkinderen
.
soms zo stevig
…
…
…
nu
in deze tijd
benijd
ik de kinderen
niet
…
…
…
als de lichtwerkers
de dagen weer vullen
…
…
…
kunnen de kinderen
weer vrij leven
omarmd
gekoesterd
door ouders
en ouders
door kinderen
grootouders die kinderen
kinderen die grootouders
omhelzen
.
samen dansen
de bruiloften
weer vieren
…
…
…
De heling ligt in
jouw bewustzijn lieve mens
geen ander weet wat
hier het juiste medicijn
voor deze ene mens is
luister en weeg af
het leven gaf, geeft en neemt
en weet het groot licht
de getallen spreken uit
dat politieke waarheid
onze leeftijd kort
niet de ware feiten die
verboden worden
voor gewone lui
krui met wagens vol zandgrond
zing de dagen rond
Sylvia Reijbroek
De dood voor ogen
in de ogen
meerdere malen
verhalen vol licht
liefde en leven
van een ziel
een lichaam
als mens
met grenzen
aan incasseren
en altijd rekbaar
Niet maakbaar
wel waarneembaar.
filerende informatie
sensatie pers
en verdwenen
onderling
vertrouwen
wantrouwen
verdeel en heers
vertrouwen
liefde en feiten
angst verblindt
meer dan liefde
verlangen naar veiligheid
in een tijd vol dood
die dagelijks
wekelijks
jaarlijks
over de wereld wandelt
gelijk geboorte en leven
omgeven door ongekende
genade
de ene wetenschapper praat mee en is waar
een andere wetenschapper spreekt tegen
en wordt monddood gemaakt …
nog is de censuur in Nederland beperkt
nog
nog
nog
nav: ‘Cov-19’: ongekend Corona-killervirus of vooral ongekende paniek? by @dutchanddonts https://link.
recht en gerechtigheid
in deze tijd
zo anders dan de dagen
van mijn geboorte
recht en gerechtigheid
vanuit het Zelf
een elf op schouder
mededogen naar jou
recht en gerechtigheid
tijd van vliegen
en je wegen zoeken door de wei
vrijheid lonkt
gekooid
gevangen
protest
verdoemd
luister dan
naar de fluisteringen
van de kinderziel
die de wijsheid
vol leven
nog zo vangen …
de hoekstenen vallen
met bosjes uiteen
mensenrechten en ethiek
duiken onder in alleen
een enkele geest die
de sociale psychologie doorziet
het is niet
dat er niets aan de hand is
wat we denken is er niet
wie ore heeft hore …
dans in de cirkel
liefde en respect
waardig leven naar eigen liefde
verlangen naar die hand
die arm
die huid tegen de jouwe …
wetenschap
onderzoeksvragen
ze zijn nooit objectief
manipulatie en sensatie
het grote geld
de macht
isolatie en opsluiting
in het eigen huis
als kadootje voor veiligheid
die mettertijd gevangenis
contacten verbieden
isoleren
narcisme
psychopathie
ach alles is illusie
zo ook dit schrijven
blijf de zOn zien
en gezond
Mag ik dan bij jou
als ik bang en angstig
de zon weer onder zie
mag ik dan bij jou
als ik bang en zorgzaam
de schapen voor mij zie
mag ik dan bij jou
mijn tranen zachtkens tonen
wonen in je armen
ze troost en fluistert zacht
mijn geduld nog in de wacht
“Het komt goed”.
Dit is je taak!
Kom dan maar bij mij
als je bang en angstig
de hel voor ogen ziet
je leven kwetsbaar voelbaar
aan een zijden draadje hangt
Kom dan maar bij mij
als je bang en angstig
je eindigheid en leeftijd
eindeloze kwetsbaarheid ervaart
ik hou je handen vast
Kom dan maar bij mij
alles alle warmte wegvalt
je opgesloten in het duister
al je luister opgegeven
zo duivels angstig bent.
.
.
.
.
Oma Visser
.
.
ik was zes toen je in het Parkhuis kwam
zestien toen je overleed.
.
dat moment in Canada
nam voor vertrek afscheid
in memorie met haar dochter
mijn tante
mijn moeders moederzus
die later ook …
.
Jaren zag ik de fases van vergetelheid
het was op een leeftijd van vanzelfsprekendheid
.
zielsveel hield ik van oma
ze raakte nooit in coma, slechts in nevel.
.
Kinderjaren in het Parkhuis
gesloten dementie.
.
.
.
Oma Tekelenburg
.
.
ouderdoms Alzheimer
ik was tiener toen het kwam
.
de Bendering
bezoek met Vader
Ik bid het onze Vader
ons laatste gebed
onze laatste kus
.
En het was goed.
.
.
.
Mijn moeder
.
Parkinson
zo jong al
taalvermogen kwijt
slechts zien
en tastzin
gesprekken verstommen
ogen spreken
handen raken.
.
.
.
Dementie
.
ooms en tantes
allen met andere vormen
van onbereikbaarheid
vergetelheid en doofheid
afscheid op afstand
oceanen ver
.
contact soms verloren
een keer nog met video
eigen kinderen eromheen
.
bloedbanden en nabijheid
een hand op de jouwe
verbonden in de kring
.
.
.
Een oom
.
alleen ruim negentig
doof
vrouw is heen
geen kinderen
slechts een neef en nicht
.
telefoon onmogelijk
in het huis waar hij is
en anders stokdoof
.
geen bereik.
.
N.a.v. een discussie over eenzaamheid in verpleeghuizen, die versterkt wordt door de quarantaine.
Zo een traan
je woorden raken
kant nog wal
je projecteert blijkbaar iets
dat niet gezegd kan zijn
pijn uit jezelf, jaloezie of …
de illusie van samen zijn
verbroken door snijdende woorden
die gaten boorden in vertrouwen
ik hou van je
en stop er mee
.
maar nu een traan
je woorden raken
snijden diep
Verwijten gaan
ik stel vragen
krijg geen antwoord
redelijkheid overboord
ik heb het gehoord
jij bent vergeten de verwijten
ik zwijg over wat ik zie
de leugens die je neerlegt
met wijn en bier
ik hou van je
en stop er mee
J
e zoekt verbinding
liefde en relatie
verbinding is vergeven
niet persé vergeten
wat als de woorden
niet overeenkomen
met daden
als de naden
te strak gestikt
verstikkende
weerzin
met pijn in mijn maag
verkrampte schouders
zand erover
als het rottend fruit
nog geurt en kleurt
oranje – rood
Rigide misschien
als grenzen te ver opgerekt …
zover dat de liefde
voor de tegenover niet groter
is, dan de pijn en het weten
dat vergeten woorden niet bestaan …
dat buitensluiten en blokken geen liefde
en ontmoeten biedt …
ik doe het zelf ook, dat blokken
uit zelfbescherming
als gesprek niet kan
alleen dan …
als een ander geen gesprek wil
dan is er voor mij
geen verbinding
noch ontmoeten
zij razen met wind en regen
tegenover het verlangen naar
de helderheid en diepe warmte
verkoelde spieren en mieren diep
onder de grond, tussen wormgangen
verdeeld over restanten hoop
verkoelde en vervuilde luchten
verzinken in verkoolde aarde omdat wij
mensen het verloop zo gaarne sturen
controlerend met een jonglerende afgod
die tot in het oneindige groei gebiedt
afziet van enig natuurlijk verbinden
zo verslinden wij alle leven en hoop
naar het schijnt
verdwijnt traag het wezen …
Verjaren
familie
bijeen
en toch niet
gebroken
.
gewonde kinderen
uit een gebroken gezin
verloren ogen-blikken
jaren van verzwijgen
rijgen kettingen van onbegrip
.
stip op de horizon
de liefde
gestolde projectie
van de een
naar de ander
daarbinnen
de pijn
van de haat
uit onvermogen
van een moeder
verjaren
familie
bijeen
en toch niet
gebroken
eindelijk volwassen
18 lentes
dankbaarheid
en diep gemis
Als je buiten alle hokjes
door het leven dient te gaan
bestaat er zoveel genadeloosheid
oordeel en vooroordeel
de kracht van kwetsbaarheid
tot kunst verheven
is het grootste compliment dat er bestaat
oordeel en miskenning
soms als de druk te lang te hoog en groot is
wordt in de oerpijn en kwetsbaarheid van het leven
ademhalen zelfs teveel en de draagkracht
die nog immer even groot is als voorheen
te klein voor de last van het leven
dat suïcidale deel, de vraag waarom leef ik nog
kan dan eenmalig oppoppen …
die gedachte is nog veilig
op het moment dat de drang om te springen
zo sterk is, dat je het bijna doet …
dan met jezelf in gesprek
onderzoeken welke pijn niet te dragen is …
je ziet het niet aan de buitenkant
het leeft geimplodeerd aan de binnenkant
van een beschadigd leven …
…
zoals al eens eerder omschreven
er over praten is vrijwel onmogelijk …
…
het bagatelliseren
het onbegrip
het miskennen
…
is nog meer last op kwetsbare en gebroken schouders …
…
durf je dan naast de mens te zitten, en te zijn?
Sylvia Reijbroek
De wereld
ongewerveld
wervelend
het gevoel
vol gevaar
gebarend
we varen op de golven
van een wereld hel en duister
we dansen op het leven
omgeven ons met schoonheid
tijdloos
eindeloos
de diepte
rammelend met zijn bellenhoed
ontdoet zij zich van alle constructen
opgelegd door de wereld vol systemen
langs omgewoelde en gebaande paden
waar geen wegen te vinden zijn
de levenspijn ondraaglijk geworden afgedaan
bestaat hij/zij bij de gratie van momenten
waarbij de opcenten zijn verdwenen
we verlenen nog mond op mond beademing
tot ook deze benadering geen zin meer heeft
zonder de dwaas is het leven vrijwel zinloos
nodeloos het gouden geld
het water
de lucht
de grond
vervuild
doods
woestijnen
eeuwen
rust
dna rust
miljoenen jaren later
zien we wel weer
Verloren herinneringen
uit breder perspectief
het klieft oud hout
bouwt nieuwe fundamenten
geen cent verloren noch gevonden
verbonden in een naam en leven
van ver voor Houten
dichtbij mijn eigen levensweg
en waarheid
die door de tijd heen
gelijk blijft
en zich meer of minder
aftekent …
betekenis
gevend
…
…
…
chaos
prikkels
gedachten
fragmenten
fragmenten
scryptloos
broos
het gevoel
gevoel herkennen
en dan …
dan …
rook
stoom
wanhoop
…
ik lief je
bemin je
begeer je
vergek je
het plekje van stil
de gril
de stoom
de rook
noodrem
ik lief je
bemin je
begeer je
en de prikkels
beelden
geuren
sensaties
rood
rood
rood
Als Eva stiekem
een appel van de boom
en de Slang haar bereid
vindt nog een stap
verder het duister in te gaan
dromen dringen zich op
woorden, cultuur en kunst
een gunst op linksom
met rechter schouder omver
geworpen
de kracht van verbinding en welzijn
die je de pijn van het leven doet vergeten
het opbouwende van boven jezelf uitgroeien
zonder bemoeienis van artsen en logen …
het mag niets kosten
kost daarmee veel zorggeld
criminaliteit, eenzaamheid, depressie
… ander potje …
en de onderbouwing ondergraven
we gaven het een uitweg
met euro’s als uitleg
Eva snoept stiekem van het woord
ongehoord deze kunstzinnige streken
met potlood, penseel en pen
wen er maar aan
het bestaan sterft bij geld alleen
Butan telt welzijn
Houten blijkbaar dode bitjes
enige burgers weten beter
tegen alles in
staan ze op
vragen duurzame groei …
en culturele slagkracht
vuur en water waar
gedachten wegen scheiden
begeleiden pijn
een rookgordijn groeit groter
verlaat de levenswegen
vuur en water daar
aan de oever van wanhoop
uit oorlogsjaren
oorlog van het inner-hart
verhard zijn mensenzielen
spiegelingen op
golvende kringen die voor
het oog bewegen
de watermoleculen
zichtbaar uit die ene steen
spiegelingen uit
golvende dagen door haar
geschapen voor ons.
zo levensdagen dragend
vervullen met handjes hoop
voorbereiding op het HMK concert
Gesprekken over depressie
als het leven te zwaar en ongekend is
gesprekken over dat suïcidegat
waar ik gisteren over schreef
gesteund door en in herkenning
.
warm achter glas
in de zon
koffie en lunch
de kunst van leven
overgeven en vechten
de stier die zich vastzet
en weer loskomt
en vliegt op de vleugels
.
van de wind
.
het kind dat geraakt
de woorden kraakt
een moeder die troost
haar kroost bij kikker
in de vijver legt.
.
Je hoeft niet
te begrijpen
als je maar weet
dat geheel en al
het leven je draagt
doordraaft in pijn
het alleen zijn
als beu
en blauw
…
.
de pijn van miskenning
ten volle gevoeld en geschreeuwd
in stil wanhopige fluisteringen
ze kwamen en gingen, de jaren
van voorbij met zoveel pijn dat leven
minder en meer overleven was
dan zo je het een kind, een tiener, een mens
zou gunnen …
niet zielig, wel verstoten, uitgesloten en
uitgekotst, de kleuren van de regenboog
droog gezet en onverlet de dwang, de hang
naar vrije vlindervluchten niet verloren …
Foto: achterzijde gedichtenbundel: Vlindergeschenk
als leegte
alles heeft gevuld
als leegte
alles blokkeert nu
de storm woedt
als leegte
alles heeft gevuld
is er niets meer
dat wil
als tranen
om miskenning
onkunde
onwil …
…
van nu
uit toen
…
als de tranen stromen
het verdriet en de rouw
rauwe werkelijkheid
voor mijn voeten danst
.
als ik prei snij en huil
vervuil ik dan het eten
of is het eten de spiegel
van een versneden pijn
Zoveel verdriet
onvermogen
door teveel
krassen op een ziel
het beviel haar wel
pellen en doppen
van bonen
belonen van vriendschap
onder voorwaarden
van voor wat
hoort wat, ze
wist immer niet anders
tot het moment
dat ze uitvond
hoe ronder
vrij spelen en dansen was
hoe touwen en
spiralen wetten spellen
die mooier
ogen dan ooit gedroomd
speeltijden in tuinen
eigen liederen zingen
persoonlijke dans die
pas voor stap zichzelf
verovert op de dood
die het leven heeft genomen
en opnieuw gegeven
speeltijden in ruimte
zing slechts mijn eigen lied
wie niet weg is
is gezien …
vermorzelt door de haat
omdat de liefde is genomen
van generaties gewelddadigheid
het is tijd voor spelen kind
mens, kom, kom, kom
het duister wint
nog wat dagen
dan is de morgenster
niet ver meer
waar gevoelens slapen
apen door straten dansen
zich verschansen achter
gesloten zwarte deuren
waar mensen met depressies
gevangen in angst en verslaving
nader beoordelen en verveling
de sterveling voor dood slaat
praat me niet van medicatie
geef de sensatie van aanwezigheid
kwaliteit en fysieke nabijheid
slechts hier woont leven
even zijn …
als pleister om gesneden wonden
…
doorgrond jij het geheim?
(N.a.v. een gesprek over zijn en een video over depressie en medicatie alsmede mijn eigen levenshouding en levensvisie.
Geloof me, ook zonder medicatie kun je uit een zware onzichtbare depressie komen en/of overeind blijven. Het is mij gelukt en lukt nog steeds.)
als het stilvalt daar
in het midden van het hart
aarde diep gezet
je woorden stagneren in
het duister van een zoektocht
…
fluisteringen waar
het haar grijs en grauw spiegelt
oerlijk verdriet traant
hier banen ogen wegen
en verliezen we het hart
het duistere weer
wind langs het vensterhout
buiten echt ijskoud
binnen de kachel en licht
gezicht naar binnen gekeerd
het kerst gebeuren
kleuren in fel groen, rood, goud
houden het kleurrijk
depressies verkleuren hem
kinderen zwijgen nacht-zwart
im opa
