Misbruik van macht
kracht verkracht de adem
te hoge CO2 waarden
hoofdpijnen
hersenschade
hartschade
psychische schade
onzichtbaar
onaanvaardbaar
het gemis
aan menselijk contact
van huid tot huid
in de oorlog
achteraf
genocide
velen konden het niet zien
verraad gold voor gezien
en status
natuurwetten
zetten het leven aan
oorlog zet leven uit
N.a.v.: stop-met-anderhalve-meter
laat de kinderen leven
weef hen een deken van liefde
laat de kinderen dagen
vullen met sprankelend spel
hun behoeften vervullen
in vrijheid en duizend knuffels
laat de kinderen groeien
vol gezonde maaltijden en zorg …
… … … … …
De heling ligt in
jouw bewustzijn lieve mens
geen ander weet wat
hier het juiste medicijn
voor deze ene mens is
luister en weeg af
het leven gaf, geeft en neemt
en weet het groot licht
de getallen spreken uit
dat politieke waarheid
onze leeftijd kort
niet de ware feiten die
verboden worden
voor gewone lui
krui met wagens vol zandgrond
zing de dagen rond
Dag lieve morgen
je kust me in schemering
wakker uit de nacht
mijn leven hongert naar dat
wat nu even niet mag:
vrienden
huidcontact
omhelzingen
de pijn in elke vezel
een ogenblik verstikt
in levenslust en -pijn
ik warm mij, een zon
achter huizenhoge muur
puur verslagen hoop
Dag lieve morgen
je raakt de verwondering
om al wat is, was
de pijn in elke vezel
gevoel gered met messen
melkwitte armen
Dit gedicht verwoord een gevoel om een stem geven aan hen, die deze pijn niet kunnen verwoorden …
Ik merk in reacties dat mensen dit gevoel herkennen bij zichzelf of anderen …
Weet dat je niet alleen bent in de pijn die deze basale levensbehoefte, waar je geen gehoor aan mag geven, tenzij binnen je gezin, je brengt.
Alleen met jezelf, in een gezin, of in een woning, of in een Huis … dit is voor velen ziekmakend en mensonterend.
Als vragen niet meer mag
als censuur het belangrijke
onder nepnieuws schaart
.
als leiders navelstaren
en grote gebaren naar de macht
achter hun gekozen naam
.
marionetten in de poppenkast
dienstbaar aan een dodelijk script
uit de kerk voor dood en verderf
.
tot in het merg verziekt
muren die bloed spugen
en zoutzuur dat alles oplost
.
het kost wat
we geven het
gratis
.
onze angst
hun voer
met nog meer drama
.
op de loer
de hoer op hakken
baby’s als borg
\.
./
/./
Onvoorstelbaar de oorlog
die achter dit Virus woedt
hoe goed ze ook dralen
onze wijzen hier in ‘t land
ze overspelen menig hand
.
hun karma
ons drama
.
of toch een kans
om hand in hand
een levenslied
te zingen
.
naar Est en Lets voorbeeld?
recht en gerechtigheid
in deze tijd
zo anders dan de dagen
van mijn geboorte
recht en gerechtigheid
vanuit het Zelf
een elf op schouder
mededogen naar jou
recht en gerechtigheid
tijd van vliegen
en je wegen zoeken door de wei
vrijheid lonkt
gekooid
gevangen
protest
verdoemd
luister dan
naar de fluisteringen
van de kinderziel
die de wijsheid
vol leven
nog zo vangen …
Oma Visser
.
.
ik was zes toen je in het Parkhuis kwam
zestien toen je overleed.
.
dat moment in Canada
nam voor vertrek afscheid
in memorie met haar dochter
mijn tante
mijn moeders moederzus
die later ook …
.
Jaren zag ik de fases van vergetelheid
het was op een leeftijd van vanzelfsprekendheid
.
zielsveel hield ik van oma
ze raakte nooit in coma, slechts in nevel.
.
Kinderjaren in het Parkhuis
gesloten dementie.
.
.
.
Oma Tekelenburg
.
.
ouderdoms Alzheimer
ik was tiener toen het kwam
.
de Bendering
bezoek met Vader
Ik bid het onze Vader
ons laatste gebed
onze laatste kus
.
En het was goed.
.
.
.
Mijn moeder
.
Parkinson
zo jong al
taalvermogen kwijt
slechts zien
en tastzin
gesprekken verstommen
ogen spreken
handen raken.
.
.
.
Dementie
.
ooms en tantes
allen met andere vormen
van onbereikbaarheid
vergetelheid en doofheid
afscheid op afstand
oceanen ver
.
contact soms verloren
een keer nog met video
eigen kinderen eromheen
.
bloedbanden en nabijheid
een hand op de jouwe
verbonden in de kring
.
.
.
Een oom
.
alleen ruim negentig
doof
vrouw is heen
geen kinderen
slechts een neef en nicht
.
telefoon onmogelijk
in het huis waar hij is
en anders stokdoof
.
geen bereik.
.
N.a.v. een discussie over eenzaamheid in verpleeghuizen, die versterkt wordt door de quarantaine.
vouw mijn handen stil
in wanhoop en angstig om
wat is en komt nu
diepe angst voor hysterie
het mysterie zwijgt nu zwaar
Ik draal en draag je naar binnen
meisje met de blauwe jurk
koordje om je middel
rondjes rennend in een lege straat
zeven lentes jong of oud
je houdt de energie niet
in het kader van de ramp
die elke mens vreest en alles lam legt
wil ik gezegd hebben
dat het respect voor het idee
iedereen doet mee om sterven te voorkomen
we dromen ons twee duizend
rondjes rennend in een lege straat
zeven lentes jong en bang
om nu spontaan te groeten
zo anders dan anders
de straten, de lanen, de wegen
lentezon laat bloemen bloeien
mij rozig kleuren en tulpen ontwaken
we maken er wat van
denk aan alleengaanden
die eenzaam en kwetsbaar verpieteren
vernietigd de hoop op werkelijk contact
een lentezon op het rimpelend gelaat.
geladen met vuur
handen die strelend tasten
over een lichaam
verbondenheid versterkend
werken aan het samen zijn
hoog IJsselwater
woest stormachtig haar bruinen
deuren naar morgen
windstoten versterken die
golvend wolvende honger
de verre ruimte
vol geplant met hoog onkruid
verbloemt het gevoel
onderschat vertekening
van eigen ervaringen.
…
de binnen ruimte
vol diep verlangen naar dat
wat lang niet raakte
het maakt je kwetsbaar leeg in
de volheid van verwoorden
(n.a.v. Huidhonger gesprek)
